Auteur: Admin

Nog één keer in de kop boven dit artikel het woordje “waarnemend”. Tussen haakjes, dat wel. Na 26 september verdwijnen de haakjes. Dan wordt het gewoon “van de predikant”. De uitnodiging voor de verbintenisdienst vindt u elders in de Aanwijzer. Het voelt voor mij nu al anders om aan het werk te zijn in de gemeente, ergens heen te fietsen of met de auto door de polders te rijden op weg naar een bezoek, een vergadering, of om het even wat. Het is niet zomaar meer een plek waar ik even iets kom brengen of iets kom doen, nee, het wordt langzamerhand ook een beetje mijn plek, mijn dorp, mijn Schermer. Zo bezocht ik een tijdje terug de kerkdienst in Stompetoren, gewoon, als bezoeker. Want ja, het wordt nu ook mijn kerk. ’t Voelde als een nieuwe jas, die gelukkig lekker zit. Grappig om die omslag te ervaren. De plek waar ik me al thuis voelde, maak ik me nog meer eigen.

Langzamerhand dient zich weer een nieuw seizoen aan. De dagen worden korter, de herfst gaat zich aandienen in de natuur; het frisse groen verliest zijn glans en de verkleuringen naar herfstkleuren dienen zich aan. We hopen allemaal dat corona verder uitdooft, dat het in de ziekenhuizen rustiger wordt en dat we toekunnen met minder of lossere maatregelen. Dat het niet zo eenvoudig is, blijkt tot nu toe keer op keer. We gaan zien of we het goede uit de coronatijd kunnen behouden, bijvoorbeeld wat meer rust, dat er wat minder hoeft en dat het dan óók goed is. Dat we van een vakantie in eigen land net zo goed uitrusten – of misschien wel meer, want minder stress van de reis. Dichter bij huis komt ook goed van pas in het kader van de klimaatverandering. Om die te beperken wordt wel een belangrijk thema de komende tijd. Ook in de kerk? Ik hoop van wel. We zijn geroepen Gods goede schepping niet alleen te bewerken, maar ook te bewaren.

“En … heb jij hem al gehad!?” Langzamerhand is dat de meest gestelde vraag geworden over corona. En velen hebben “hem” al gehad; sommigen moeten nog voor de tweede, dat wel, maar een zeker gevoel van opluchting is er vaak al na de eerste. Dat gevoel van opluchting wordt nog eens versterkt doordat intussen veel beperkingen opgeheven zijn en er in andere beperkingen meer ruimte is gekomen. Zo kunnen we weer zélf naar de kerk in plaats van dat de kerkdienst naar ons moet komen. En die anderhalve meter nemen we dan graag op de koop toe, dat mag de pret niet drukken. Mondjesmaat (!) kunnen we weer wat zingen – en we mogen hopen dat dat spoedig weer uitgebreid kan worden. Velen van ons missen het samen zingen zeer! Zingen is ook wel erg karakteristiek voor de protestantse spiritualiteit.

Er is een geweldige inzet van mensen die verstand hebben van techniek en opnames om de kerkdiensten in onze huiskamer te brengen. Het lijkt zo simpel, maar bij het kijkje dat ik af en toe achter de schermen kreeg, zag ik hoe complex het soms ook kon zijn en hoeveel werk het met zich meebrengt. Intussen is er in het kerkgebouw van Stompetoren bekabeling en verbindingen aangelegd om de kerkdienst live te kunnen uitzending. Dat is natuurlijk geweldig, want er kunnen zich allerlei situaties voordoen waardoor iemand (tijdelijk) niet naar de kerk kan komen. Dan zijn dit natuurlijk geweldige mogelijkheden. Zeer veel dank aan al die mensen die dat mogelijk maken.

In de dienst van Pinksteren werd zichtbaar dat we het kerkenwerk weer verder dragen in en door de mensen die een taak of een ambt op zich nemen. Anja Pruijt neemt het ambt van diaken op zich, terwijl Dik Michielen een aantal taken binnen de diaconie blijft doen. Hij legt wel zijn ambt als diaken neer omdat hij drie termijnen achter de rug heeft. Herbevestigd zijn Karel Kostelijk en Loes Fritsche als diaken; Aart Vijfvinkel als ouderling kerkrentmeester en tenslotte Henny Smit en Aleid Hagen als ouderling, met de aantekening dat Aleid het scribaat blijft verzorgen. Bij deze gelegenheid van (her)bevestiging en afscheid, legde Arwim Fritsche zijn taak als liturg neer.

Gesproken over de liturgen. Begin augustus gaan de liturgen met elkaar om tafel, waarbij ik ook zal aanschuiven, om te spreken over de manier waarop deze taak in de kerkdienst voortgezet kan worden. Het is nu zo dat niet meer elke dienst een liturg ingeroosterd is. Er kan gekeken worden naar een andere invulling, bijvoorbeeld meer rondom de lezingen en de gebeden. Misschien hebt u, lezer van dit stukje, een opvatting of mening over de invulling van de taak van de liturg: steek ‘em niet onder stoelen of (kerk)banken, maar laat het me weten. Ons gesprek erover kan er alleen maar beter van worden. Ook als u belangstelling hebt om aan te haken: zeer welkom. Het is een mooi gebruik van de inzet van gemeenteleden bij de kerkdienst. En echt iets eigens van de PG Schermer. Kortom: het waard om te bewaren.

Hartelijke groeten, ds. Marius Braamse