Verhalen horen
Verhalen lezen
Verhalen verstaan
Nog voor mijn vriendin uitgepraat is over de oude man die eerst zijn heup gebroken had en daarna beide armen brak, schoot me een soortgelijk verhaal te binnen zodat ik meteen begin te vertellen. Nadat hij eerst twee keer op zijn hoofd gevallen was met zijn elektrische fiets en in het ziekenhuis wakker werd, brak hij de volgende keer, toen hij een helm op had, beide armen en moest geopereerd worden. Ik luisterde niet verder naar waar mijn vriendin zich zorgen over maakte.
Zo gaat het vaak met onze verhalen. Nog voor je klaar bent valt een ander in en weet het allemaal nog sterker te vertellen.
Onze kerk is ontstaan uit verhalen. In elke kerkdienst worden een of twee verhalen uit de bijbel voorgelezen. Onze voorgangers bestuderen de tekst en proberen de wijsheid van die verhalen over God en de mensen aan ons over te brengen. Heeft het oude verhaal ons nu nog iets te zeggen? Kunnen wij ons verplaatsen in de angst, de hoop, de verwachting, het ongeloof, de vreugde, de wanhoop, de schuld, de machteloosheid, het vertrouwen en alle andere gevoelens die mensen van alle tijden meemaken? Ontdekken we ons eigen verhaal erin?
Als het me lukt lees ik in de kerkdienst zoveel mogelijk de tekst mee uit mijn oude zakbijbeltje dat ik in mijn jonge jaren voor mijn verjaardag had gevraagd. Het geeft me wat houvast om de overdenking te kunnen volgen. Het is ook interessant om het verschil met de bij ons gebruikte bijbelvertaling uit 2004 te zien. Misschien ben ik de enige die meeleest? Dat was vroeger wel anders. Mijn moeder had een mooi bijbeltje met duimgrepen in zwart met goud en ragdunne blaadjes waar ze soms op blies als ze iets opzocht. Anderen hadden een prachtig geborduurde omslag. De voorganger wachtte ook even totdat de mensen het duidelijk aangekondigde gedeelte hadden opgezocht.
Nu zullen na lange tijd de bijbelse verhalen op zondagmorgen opnieuw klinken in het kleine kerkje in Schermerhorn. Ter gelegenheid van het 100-jarig bestaan van die gereformeerde gemeente ontstaan in 1892, kreeg ik een opvallend oud krantenartikel onder ogen (rechts hiernaast). Nee, er werd geen bril gekocht…
“Aan het eind van de 19e eeuw is menigeen zo arm dat er zelfs geen bijbel af kan. Met steun van de classis te Alkmaar worden aan de armsten gratis bijbels verschaft. En als een bijziende broeder ook geen geld voor een bril heeft koopt men voor hem een bijbel waarin Gods Woord met extra grote letters is opgetekend.”
Adri
En dan geen bril voor zo’n man kopen… Mooi stukkie!