Het parochieblad van Schermerhorn valt al jaren in mijn brievenbus. In september is het nog slechts een inlegvel geworden bij het Parochiemagazine van de grote R.K. Parochie Maria, Moeder van God van Purmerend en omstreken. De locatie Schermerhorn gaat spoedig sluiten. Maar eerst komt er nog een oecumenische Floorviering op 11 september.
De cantorij krijgt een oproep om mee te doen met het gelegenheidskoor. De repetities vinden plaats in de R.K. kerk in Schermerhorn en ik geef me op. De eerste oefenavond zit ik eerst nog in Alkmaar waar ik onverwacht getrakteerd word op een etentje door mijn kinderen. Heel gezellig maar ook wat tijdrovend. Na afloop spring ik als een haas op mijn fiets en sjees met pal tegenwind naar de kerk. Er staan heel wat fietsen op het plein en ik stuif naar binnen. Er wordt gauw een stoel voor me bijgezet en de gekopieerde muziekblaadjes zijn heet van de naald. Ik zit naast iemand uit het kerkkoor van Ursem die met dezelfde dirigent Marcel de liederen al geoefend heeft. Zij kan me alvast een beetje wegwijs maken.
Het Floorfeest is aangebroken en die zondagochtend is het prachtig weer. Het lijkt me zo gaaf om als kerk weer eens naar buiten te kunnen treden. Tot mijn teleurstelling staan er buiten wel fietsen, maar geen stoelen. Ik snap ook wel dat het een hele organisatie is.
Terwijl we inzingen beieren de klokken en stroomt de kerk vol. Ik zie veel bekende gezichten.
Samen met beide voorgangers, de protestante Marius en de Katholieke Mariusz maken we er een mooi feest van. ‘Festival’ is het thema, waarbij de schriftlezing over de verloren zoon is gekozen. In de overweging gaat het over de Vader, die zich tegen alle wetten en regels in, verheugd ontfermt over zijn teruggekeerde zoon. Ik mijmer wat voor me uit en vraag me af waar de Moeder is die zich over haar hedendaagse kinderen bekommert. Er wordt met geen woord gerept over het einde van de Floorviering. En ik mis de vertrouwde pastor Hans, die dit jaar vertrokken is.
Na de vredeswens worden door beide voorgangers vruchten van het land aan prikkertjes uitgedeeld. ‘Wij zijn allen onderweg naar het paradijs. Een paradijs van vrede’ klinkt in het swingende Zuid-Afrikaanse lied Noyana. Het koor is één in ademtocht, één in hartslag.
Als daarna het onvervalste Schermerlied klinkt, gaat iedereen uit zijn dak. Sommigen kunnen niet wachten op de ene tel rust voor het refrein en lachend vallen we in: Bim, bam, zoals het klokje soms luidt; bim, bam, draag ik mijn Schermerlied uit!
Deze versie kende ik nog niet, maar galm al gauw met iedereen mee.
Aan het eind willen de kapelaan en de dominee samen de zegenwens uitspreken. Maar we houden ons niet stil, vallen spontaan in en zegenen elkaar. Buiten op het grasveld staat de koffietent op ons te wachten. Ik loop weemoedig langs het prachtige doopvont met het levende water. Zou ik hier nu voor het laatst op deze voor mij zo vertrouwde plek zijn met al die bekende gezichten en herinneringen? Kunnen we als buren nog samen onder één dak verder?
De volgende dag dwarrelen vergeelde bladeren naar de grond.
Het Floorfeest is voorbij.
Adri V-K