Daar gaan we weer …
… met het langzaam herpakken van het gewone kerkelijke leven. We kunnen weer naar de kerk, zij het nog met een paar beperkingen. We kunnen weer zingen, zij het alsjeblieft nog niet uit volle borst, want niet iedereen voelt zich comfortabel bij het luidkeels zingen. We zitten ook nog ruim opgesteld vanwege de anderhalve meter. Handen schudden doen we nog niet; maar met de hand op het hart is even gemeend. Verder heeft ook de collecte z’n plek in de dienst nog niet terug. Die hoort natuurlijk wel helemaal in het hart van de dienst. Want delen met anderen die het harder nodig hebben dan wijzelf zit in de genen van het christelijk geloof. In het begin van de kerk was dat een grote aantrekkingskracht van dit nieuwe geloof: men bekommerde zich om anderen zonder er iets voor terug te verwachten. Dat was nieuw. Wat betreft het kerkgebouw blijven we vanwege de grotere ruimte nog even in Stompetoren, hoewel het gemis van Schermerhorn zich meer en meer doet voelen. U leest er meer over in het verslag van de kerkenraad.
Bij de diensten
We wandelen in de liturgie de 40-dagentijd binnen: woensdag 2 maart is het Aswoensdag. In katholieke kerken wordt dan het askruisje uitgedeeld: de kerkbezoekers krijgen op het voorhoofd een kruisje getekend met as. De as komt van het verbranden van de palmtakjes die de mensen voorgaand jaar bij Palmpasen uitgereikt kregen. Dat spreekt misschien nog wel het meest tot de verbeelding: heden hosanna, morgen kruisigt hem. Zo is de mens, zo is het leven. Zo is de mens, die God gedenkt. En die mens herrijst daarom ook weer uit de as. Er is opstanding en nieuw leven. In onze nogal ritueel-arme kerk ‘doen’ we niet aan dit ritueel. Maar het karakter van de 40- dagentijd blijft hetzelfde: intensere bezinning dan anders op wat we als mens nodig hebben om overeind te blijven, gerechtvaardigd te worden. Pogingen tot bewustwording van wat we anders zouden moeten doen in ons leven. Tegelijk ook de woorden tot ons door laten dringen dat we tóch, ondanks alles, mogen leven als aanvaarde en geliefde mensen. De eerste zondag van de 40-dagentijd staat de verzoeking in de woestijn op het leesrooster. Lukas 4. Jezus worstelt met een drietal verleidingen, waaraan hij weerstand weet te bieden. Hij wil zijn leven leiden als iemand zonder de klassieke macht van de spierballentaal; Hij wil zich niet beroepen op een God die wel zal zorgen voor een vlekkeloos en risicoloos leven. Zo komt er een Jezus tevoorschijn die wenst te leven naar Gods wil, die zijn leven in de waagschaal durft stellen en die de macht van de liefde handen en voeten wil geven. Dat is zijn visitekaartje, zijn statement. En een statement, dat noemen we in de kerk een geloofsbelijdenis. De tweede zondag, 13 maart, staat als lezing de verheerlijking op de berg op het programma Lukas 9: 28 – 36. Meer bijzonder is, dat het een dienst is in het teken van de projecten van onze ZWO groep te weten Rwanda en Moldavië. In het onderdeel van de ZWO van de hand van Eel van der Weij is daar meer over te lezen. Lukas 13: 1 – 9 is de derde zondag aan de orde, 20 maart. Dat is de gelijkenis van de vijgenboom. De eigenaar van de wijngaard wil oogsten, maar ziet voor het derde (!) jaar op rij geen oogst aan de boom en wil dat de wijngaardenier hem omhakt. Maar die houdt een vurig pleidooi om de boom nog een kans te geven …. Bij deze gelijkenis hoort het fragment over de toren van Siloam, die is ingestort, waardoor 18 mensen om het leven komen. Als ik het goed lees, wordt daar het verband tussen levenswandel en wat ons overkomt doorgeknipt. Lijden overkomt mensen niet vanwege (een specifieke) zonde. Tegelijk lijkt in een volgende zin dat verband weer wel gelegd te worden ….. Het roept veel vragen op, dat fragment. De gelijkenis van de verloren, maar vooral: gevónden zoon staat centraal op zondag 4 van deze 40-dagentijd. Lukas 15. Prachtig verhaal, misschien wel té bekend om nog tot de verbeelding te spreken. Rembrandt heeft een schilderij gemaakt van de thuiskomst van de zoon. De twee handen van de vader rusten op de schouders van de voor hem neerknielende zoon. Op het schilderij zijn het twee verschillende handen. Een mannenhand en een vrouwenhand, zegt men. Dat is toch prachtig: de vader als vader èn als moeder afgebeeld. De kleur van deze zondag is roze: het wit van Pasen dringt al door het paars heen. De handen van de aanvaarding en thuiskomst rusten al op onze schouders. De vijfde zondag staat weer een gelijkenis over een wijngaard centraal. De heer van de wijngaard die er een knecht op uit stuurt om van de werkers zijn deel van de oogst in ontvangst te nemen. De knecht wordt echter mishandeld en gedood. Dat gebeurt tot drie keer (!) toe, tot de heer besluit dan maar zijn zoon te sturen ‘die zullen ze toch wel met rust laten!?’ We horen de echo van Goede Vrijdag al.
Lectoren
In dit kader past ook een oproep voor mensen die het leuk vinden om af en toe ingeschakeld te worden om een schriftlezing in de kerkdienst te doen. In de kerkenraad hebben we het voorstel van de liturgen (en ondergetekende) opgepakt om naast liturgen ook lectoren te vragen. Dat hoeft – net als liturgen – niet elke dienst; niet elke voorganger is er even enthousiast over en we weten niet of we het rooster rond zouden kunnen krijgen. Lijkt het u leuk om af en toe lector te zijn? Meldt u zich bij ondergetekende. Gewoon eens een keer proberen hoe het is om een lezing in de kerk te doen, kan natuurlijk ook.
Meeleven
We verliezen elkaar in de gemeente niet uit het oog, zeker niet op die momenten dat mensen wel wat medeleven kunnen gebruiken. We worden ouder, waardoor er makkelijker diepingrijpende ziektes en belemmeringen opduiken. We hebben de zorg van en voor elkaar harder nodig. Een aantal gemeenteleden moest voor kortere tijd opgenomen worden in het ziekenhuis. Anderen tobben thuis met eigen ziekte of met die van een huisgenoot (of huisgenoten). Er komen mensen te overlijden in onze familie- en vriendenkring. We zijn in rouw, ook om verlies wat al langer geleden is; liefde kent geen tijd, ook niet in gemis. En hoewel de storm van corona in kracht lijkt af te nemen, worden er nog steeds mensen door getroffen. Dat is ook voor de omgeving een last. Gelukkig knappen er ook weer mensen op. Van corona, maar ook van andere aandoeningen en handicaps. En hoe dan ook, we doen als gemeente ons best om om elkaar heen te staan. Met praktische hulp, met emotionele hulp en met een geloofs-steuntje in de rug; vaak onuitgesproken, maar zeer betekenisvol. Er is een God die ons draagt, ook in en door en met hulp van handen van mensen.
Tot slot
Ik heb deel 4 van de serie over Avondmaal geschreven. Graag hoor ik eens van u wat u er van vindt; ook als u het niks vindt of nauwelijks lezenswaardig. Dat mag er ook zijn. Als het is doorgegaan, hebben we het er tijdens het gemeenteberaad van 27 februari ook even over gehad, over Avondmaal en de stukjes erover in de Aanwijzer. Verder hoor ik graag van u als u een bezoek op prijs stelt of als u graag zou zien dat een bericht over u wordt meegenomen in de rubriek ‘meeleven’. Ik kreeg een inspirerende tekst aangereikt van Bernardus van Clairvaux (1090 -1153). Ik geef de tekst graag aan u door; een mooi beeld dat ons kan helpen óók goed voor onszelf te zorgen.
Wees verstandig en maak jezelf tot een waterbekken en niet tot een afvloeiingskanaal.
Kijk maar eens naar een afwateringskanaal.
Het loost het water onmiddellijk zodra het water binnenkomt.
Bij een waterbekken is dat anders.
Een waterbekken wacht totdat het geheel vol is. Dan pas begint het over te lopen.
Een waterbekken deelt uit van eigen volheid terwijl het zelf gevuld blijft ….
Liefde stroomt over.
Je laten leeglopen is niet wat de liefde vraagt.
Voor wie kun je goed zijn als je voor jezelf slecht bent?
Zie naar de bron van het leven.
Vul eerst jezelf zoveel dat je overvloeit naar anderen.
Dan zal ik graag genieten van jouw overvloed.
Hartelijke groeten, ds. Marius Braamse