Terugblik en het verruimen van onze blik
Half mei hadden we Guus Kuijer te gast in ons kerkgebouw in Stompetoren. Hij had een prachtig verhaal over het offer van Abraham (Genesis 22), waarbij hij de innerlijke stem van Sara vertolkte. Dat is tenminste de manier waarop ik onder woorden breng wat hij in de verhalen die hij voortbouwend op Bijbelse verhalen vertelt: de innerlijke stem van één van de hoofdrolspelers tot klinken brengen. Natuurlijk de innerlijke stem zoals hij zich verbeeldt dat die zou kunnen hebben geklonken. Zo’n innerlijke stem stelt vaak vragen bij wat vanzelf lijkt te spreken. Die stem houdt zich niet aan regels en wetten, of uiterlijke regels van fatsoen; we weten het allemaal als we ons oor te luisteren leggen bij onze eigen innerlijke stem. Het is het vaak ongezouten commentaar op de gebeurtenis waar we in betrokken zijn. Vaak durven we dat niet hardop te zeggen.
Zo was ook Guus zich er van bewust dat hij met zijn verhaal soms mensen kan kwetsen, getuige zijn grapje toen er mensen alleen even binnenliepen (en dus weer naar buiten gingen) omdat ze dachten dat de kerk open was voor bezichtiging. Kwetsen is niet zijn doel, maar het verhaal dringt zich zó en niet anders aan hem op. En dus vertelt hij het zó en niet anders.
Het opent verrassend nieuwe perspectieven op Bijbelverhalen. Het verruimt onze blik. En bij wat hij doet, komt ook bij mij steeds boven dat het bij het schrijven van de Bijbel ook ongeveer zo gegaan moet zijn. Overal zijn sporen terug te vinden in de bijbel dat de vele schrijvers in de bijbel hun eigen verbeeldingskracht hebben ingezet bij het zetten van accenten bij de verhalen die ze bijvoorbeeld via mondelinge overlevering aangereikt kregen. Zo staan er 4 evangeliën in de Bijbel met vier totaal verschillende invalshoeken.
Voor wie meer verhalen van Guus wil: zie zijn uitgebreide serie De Bijbel voor Ongelovigen. Vijf delen, meen ik. Verkrijgbaar in de bibliotheek en u mag natuurlijk ook best een keer een deeltje van mij lenen.
Blikverruiming 2
Wat betreft onze blik verruimen, daar kon de Karavaan ons ook mee helpen. Eén van de voorstellingen in Schermerhorn speelde zich vanaf begin juni af in ons kerkgebouw aan het Westeinde. De voorstelling in ons kerkgebouw – daar beperk ik me toe – ging over het huwelijk voor mensen van hetzelfde geslacht, inclusief het verlangen naar een zegen daarover in de kerk. Hilarisch en levendig. Het kerkgebouw was bovendien prachtig versierd en werd van voor naar achteren ingezet. Ik werd er soms ook wel een beetje triest van dat dat hier en daar (?) in kerkenland (alleen daar ..?) nog steeds een item is.
Voor mij zat er meer huiver in de voorstelling dan nodig was. Misschien werd die er na de try-out (want toen zag ik ‘em) uitgeslepen. We gaan daar onbevangener mee om dan menigeen denkt. In de kerk snappen we steeds beter dat juist wij een stap naar voren moeten doen om handen te reiken, zegen te delen, mensen vrij te maken. Gewoon, proberen te doen wat Jezus ook deed. Waar mensen achterbleven, stapte Jezus naar voren en reikte zijn hand.
Wat daarbij aansluit is een boek dat ik cadeau kreeg bij m’n verbintenis aan PG Schermer. God 9.0, spirituele groeikansen van het Christendom. Het laat zien hoe we kunnen groeien in het tot zegen zijn voor mensen. Hoe we daarin niet vast hoeven te blijven zitten aan oude structuren en patronen, noch aan oude normen en gedragingen. Het boek laat zien hoe er ook in de Bijbel zelf al verschillende niveaus van spirituele groei te vinden zijn. En het nodigt de lezer uit verder mee te groeien in spiritualiteit, in mededogen, in het delen van zegen voor zoveel mogelijk mensen en uiteindelijk voor heel de schepping.
Ik ben er blij mee dat deze dingen in onze gemeente hun plek vinden. Hebt u ook suggesties voor activiteiten met een Bijbels of kerkelijk luchtje om in of rondom een kerkgebouw te doen, dan hoor ik dat graag. Dan gaan we kijken of we er iets mee kunnen doen.
Bij de diensten
Liturgisch gesproken zijn we aangekomen in de groene periode, de tijd van groei en bloei. Met groen proberen we in de kerk ook de rust tot uitdrukking te brengen. Even geen inkeer, even geen (hoog)feest, wel elke zondag een eredienst om te vieren dat we ‘niet vergeefs geboren zijn’, dat we als geliefde mensen mogen leven en steeds weer op mogen staan, hoe vaak we ook zouden vallen. En elke zondag weer een bemoediging om ook elkaar weer overeind te helpen als dat nodig is.
Voor deze zomer staan lezingen op het leesrooster uit Lukas 10 tot en met 14. Misschien de moeite waard om zelf af en toe een stukje mee te lezen!? Ik vind zelf altijd wel dat Lukas je makkelijk even meeneemt in een verhaal. Voorgangers wordt gevraagd zich aan het leesrooster te houden, maar zijn dat niet verplicht.
Intussen gaan we met een paar mensen van de parochie Onze Lieve Vrouwe Geboorte aan de slag om de Floordienst van 11 september voor te bereiden. Terwijl de zomer nog maar net begint, gaan de voorbereidingen al weer naar de diensten van ná de zomer.
Tot slot
Ik sluit af met een prachtig couplet van een oorspronkelijk Engels lied. Van een sprankelende schoonheid en vertaald door Andries Govaart:
Elke stilte kent zijn zingen,
zoekt een woord en melodie,
ieder duister wacht een morgen
in dat licht is alles nieuw.
Het verleden bergt de toekomst,
wat die brengt, je weet het niet,
nog verborgen tot het uitkomt,
God alleen herschept en ziet.
(Lied 982: 2)
Dat er licht en zegen op ons pad mag zijn.
Hartelijke groeten,
ds. Marius Braamse