Regelmatig fiets ik door Nederland en geniet ik van het landschap. Bij mooi weer grazen
overdag veel schapen en koeien in de weilanden of liggen verspreid rustig te herkauwen.
Maar bij onrust of slecht weer en regen zie je dat alle dieren op een kluitje staan met de rug
tegen de regen en wind gekeerd. Niet dat ze nu onderling veel bijpraten. Het is meestal zelfs stil in de koppels. Ook worden ze allemaal net zo nat als wanneer ze verspreid van elkaar in het weiland blijven. Maar er is een natuurlijke behoefte om bij minder goede omstandigheden bij elkaar te kruipen. Steun, veiligheid en geborgenheid te zoeken in de groep. Wij mensen kennen die natuurlijke behoefte ook. En juist in deze tijd van corona, wordt ons dat zo veel mogelijk belet. We snappen het met ons verstand, maar het voelt niet goed. We bedenken allerlei surrogaatoplossingen om toch zoveel mogelijk sociaal met elkaar verbonden te blijven. In de kerk proberen we op een zelfde gebrekkige manier diverse dingen om toch het onderlinge contact te handhaven. De kerkdienst is beperkt toegankelijk. Hier en daar gaan we bij elkaar langs en voor de rest bellen, mailen en whatsappen we heel wat af.
In het begin van de coronaepidemie stopten de kerkdiensten. Nu reguleren we het aantal deelnemers in de kerkdienst tot 30 bezoekers. Gelukkig kunnen we wel allemaal digitaal de kerkdienst thuis bekijken. Ondanks dat we als kerken vanuit de grondwet meer ruimte hebben om bij elkaar te komen, conformeren we ons aan de afspraken die landelijk tussen regering en kerken zijn gemaakt. Dat houdt niet in dat we niets doen, maar we wegen de noodzaak van elke bijeenkomst af. Als kerkenraad overleggen we op welke wijze we het reguleren van bezoekers in de kerkdienst vormgeven. Gelukkig dat bij een normale kerkdienst er tot nu toe weinig mensen teleurgesteld worden. Maar bij bijzondere diensten zoals de gedachtenisdienst en de kerstvieringen, zullen er voor het aantal bezoekers wel keuzes gemaakt worden. Bestuurlijk werkt de kerkenraad aan het nieuwe beleidsplan, de jaarlijks begroting van kerk en diaconie en de toekomstige vacature nadat ds. Corrie met pensioen gaat, dachten we.
Maar plotseling meldt ds. Corrie zich met verdrietig nieuws. Ze had zich erop verheugd om nog een jaar in onze gemeente actief te mogen zijn, maar dat gaat niet lukken. Ze heeft zich helaas ziek moeten melden. Een schok voor Corrie dat de realiteit gebiedt haar leven aan te passen. Wij wensen Corrie ondanks de zorgen om haar gezondheid alle goeds toe en hopen dat ze haar zorgen ook mag delen met wie haar omringen om het leven te blijven vieren. Ondertussen heeft Marius Braamse laten weten dat hij ons mogelijk kan helpen in de tijd dat ds. Corrie ziek is. Ook hopen we voor de geplande kerkdiensten in november en december weer een voorganger te vinden.
Het is normaal en prettig dat gemeente en kerkenraad af en toe eens bijpraten na een
kerkdienst. Ook de kerkenraad heeft behoefte aan weerklank in de gemeente, zeker nu er
binnen en buiten de kerk veel onzekerheden zijn. We wilden dat graag 18 oktober doen,
maar dat lukte niet. Nu hopen we dat het op 29 november na de dienst wél kan plaatsvinden.
In deze coronatijd is het goed om wel voornemens te maken. Toch worden plannen soms
snel door een nieuwe werkelijkheid ingehaald. Daarom raad ik aan: houd de website en
digitale nieuwsbrieven in de gaten.
Ik hoop en wens dat we allemaal naast de georganiseerde bijeenkomsten ook zelf wegen en manieren vinden om met elkaar in contact te blijven in vreugde maar ook bij verdriet, en
daardoor een levende gemeente van Christus blijven.
Jan Vlaming
Voorzitter Kerkenraad