De deuren van het Zwethuis staan wagenwijd open. Het is een warme augustusavond.
De linkerhand van Linda klemt stevig om de eerste dikke bloemenstengel. Haar vaardige rechterhand steekt steeds een nieuwe bloem schuin toe, terwijl haar vingers de onderste bladeren bijna ongemerkt van de stelen ritsen. Ondertussen draait haar steeds voller wordende hand om en om. De grote zonnebloemen draait ze met de kop naar het midden.
Zeven paar ogen volgen aandachtig haar instructies.
Voor hen op de tafels liggen allerlei bloemen, zo uit de winkel of langs de kant van de weg geplukt.
’s Morgens had ik langs de dijk gezocht, daar moesten nog wat bloeiende planten staan. Het meeste was uitgebloeid en bruin geworden. Fluitekruid hier en daar, boterbloemen, grassen en vooral veel riet. Op het land waar een tractor bezig was de sloot uit te baggeren, stond nog wel een mooie akkerrand met klaprozen, korenbloemen en zonnebloemen.
Maar of je daar ook van plukken mocht?
Gelukkig mocht ik bij een tennismaatje nog wat uit haar bloeiende tuin halen, rode, blauwe, gele, witte bloemen en eentje met een grote rode pluim.
Ik kijk de kunst af van Linda en met nog wat aanwijzingen ontstaat zomaar een prachtig boeket, elastiekje erom, de onderkant gelijk knippen en fier in een vaas zetten.
Daarna leren we nog een andere techniek over hoe je bloemen rechtstreeks in de vaas kunt schikken. Ook dat geeft een opzienbarend resultaat. Overal op de tafels verschijnen juweeltjes van boeketten.
De volgende morgen word ik begroet door een stralend fris veldboeket in de nis bij de voordeur.
Dankjewel Linda. Adri